یکی از رفتارهای ناروا سخت گیری با فرزندان در زمینه های گوناگونی چون عبادت، تحصیل، پوشش، کار در خانه و... است.

آثار سخت گیری والدین عبارتند از:

1- فاصله عاطفی فرزندان و والدین بیشتر و عمیق تر می شود.

2- نوعی احساس کدورت و بی علاقگی در فرزندان نسبت به والدین به وجود می آید.

3- فرزندان، معیارها و ملاک های دیگر والدین را نیز قبول نمی کنند.

4- فرزندان معمولًا درون گرا و پنهان کاری را گرامی می دارند و مسائل و رازهای درونی خود را به والدین ابراز نمی دارند.[1] در یک تحقیق مشخص شد که حدود هشتاد درصد دختران فراری خانواده های نابسامانی داشته اند؛ عواملی از قبیل طلاق: اعتیاد، زندان، ازدواج مجدّد پدر، نزاع و درگیری خانوادگی، کمبود محبّت، سخت گیری، روابط ناخوشایند والدین، آزار جسمی و روانی، نبود مقرّرات مشخّص تربیتی، عدم دقّت و مراقبت در دوستان و اطرافیان دختران و عدم نظارت بر فعالیت های اجتماعی آنان موجب فرار آنان شده است. به عبارت دیگر:

فرار دختر می تواند چند دلیل عمده داشته باشد که عبارتند از:

1- عدم شناخت روحیات فرزندان از سوی والدین.

2- عدم نظات کامل خانواده بر روابط اجتماعی دختران خود.

3- عدم دقت و مراقبت در دوستان و اطرافیان دختران خود.

4- مسائل اقتصادی و فقر خانواده ها.

5- ضعف فرهنگی و انحطاط بنیان خانواده ها.

دختری که به خاطر برخوردهای نامناسب خانواده از خانه فرار کرده بود. پس از دستگیری ضمن بیان رنج های خود، از خانواده ها خواست در برخورد با فرزندان خود سعی کنند با خواسته های آنان به صورت منطقی برخورد کنند و با آنان ارتباط دوستانه داشته باشند.[2]


پی نوشت ها:
[1] مشکلات تربیتى را چگونه حل کنیم ..
[2] روزنامه جام جم، 1/ 5/ 82 ..

منبع: حوزه نت